Όχι πια αναγνωστικά

Για μεγάλους κι αυτή η ανάρτηση. Φυσικά πάντα με ενδιαφέρον για τους μικρούς.

Σελεστέν Φρενέ, "Όχι πια αναγνωστικά!". Ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσω με την πρώτη ευκαιρία.



Όμως πρώτα λίγα λόγια για τον σπουδαίο Γάλλο εκπαιδευτικό και μεταρυθμιστή της Εκπαίδευσης.

Ο Φρενέ έγινε δάσκαλος σ' ένα χωριό της Γαλλίας το 1920, ενώ είχε τραυματιστεί στον πόλεμο. Επειδή οι πνεύμονές του δεν του επέτρεπαν να μιλάει για πολλή ώρα, αγόρασε ένα τυπογραφικό πιεστήριο για να τον βοηθήσει στο έργο του. Με αυτό τύπωσε δωρεάν κείμενα και σχολικές εφημερίδες για τους μαθητές του. Τα παιδιά μπορούσαν να συνθέσουν τις δικές τους εργασίες στο πιεστήριο, μπορούσαν να συζητούν και να τις επεξεργάζονται σαν ομάδα πριν την παρουσίασή τους ως ομαδική προσπάθεια. Είχαν επίσης τη δυνατότητα να αφήνουν συχνά την τάξη για να πραγματοποιούν εκδρομές. Οι εφημερίδες τους ανταλλάσσονταν με εφημερίδες άλλων δημοτικών σχολείων.

Φυσικά, οι πρωτοποριακές του ιδέες, όπως η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών της εποχής στην εκπαιδευτική πράξη, η πεποίθηση πως κάθε παιδί αντιμετωπίζεται ως προσωπικότητα ξεχωριστή, πως ο ρόλος του δασκάλου είναι διευκολυντικός και η εκπαίδευση δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα... ενόχλησαν το κατεστημένο και ο Φρενέ κυνηγήθηκε ανελέητα. Παραιτήθηκε από τη δημόσια εκπαίδευση το 1935 και ίδρυσε τη δική του σχολή. Οι εκπαιδευτικές του ιδέες εξακολουθούν να παραμένουν ζωντανές.

Το 2016... υπάρχουν τα ψηφιακά συνεργατικά έγγραφα (πχ google docs) και τα ιστολόγια. Δράσεις όπως eTwinning, μαθητικά φεστιβάλ κινηματογράφου, ψηφιακής δημιουργίας, κλπ. Εκείνος πιεστήριο... εμείς... οθόνες (άφαντες). Τελικά... μολύβι κι άγιος ο θεός;...

Celestin Freinet, ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ by skasiarxeio on Scribd