Ο υπάλληλος

Ύστερα από 27 χρόνια συνεπέστατης υπηρεσίας στην Τράπεζα, ο κύριος Υάκινθος βραβεύτηκε, επιτέλους, ως «Υπόδειγμα Υπαλλήλου», σε μια εκδήλωση που οργανώθηκε προς τιμήν του, όπου ο διευθυντής της Τράπεζας υπογράμμισε τα προσόντα αυτού του ανθρώπου. Όλοι πια τον αποκαλούσαν «Υπάλληλο» με «υ» κεφαλαίο, από σεβασμό. Υπέροχος άνθρωπος, ο κύριος Υάκινθος, υπεύθυνος, ευσυνείδητος, εργατικός, υπομονετικός, πρόσφερε τις υπηρεσίες του ακούραστα. Πολλές φορές μάλιστα, νεότεροι συνάδερφοι του ζητούσαν να τους βοηθήσει κι εκείνος πρόθυμα άφηνε, για λίγο, το πόστο του, εξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια τι έπρεπε να γίνει και επέστρεφε χαμογελαστός στις στοίβες εγγράφων που τον περίμεναν. Τις περισσότερες μέρες έμενε στην Τράπεζα ως αργά το βράδυ κάνοντας υπερωρίες για να ολοκληρώσει όλες του τις εκκρεμότητες.

Ένα από εκείνα τα βράδια των υπερωριών ο κύριος Υάκινθος, ένιωσε μια φοβερή υπνηλία και, ενώ έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατήσει τα βλέφαρά του ανοιχτά, τελικά, ο ύπνος κατάφερε και τον έκανε να… υποκλιθεί μπροστά του. Τότε ακριβώς ήταν που ο Υπάλληλος άκουσε με τα ίδια του τα αφτιά τον υπολογιστή του, «τον πιστό του υπασπιστή», όπως τον έλεγε χαριτολογώντας, να του λέει: «Ε, ξύπνα, υπναρά! Δεν είναι ώρα για ύπνο, έχουμε να κάνουμε μια κουβέντα για μια πολύ σοβαρή υπόθεση.».

Ο κύριος Υάκινθος ταράχτηκε. Είχε συνηθίσει να μιλάει στον υπολογιστή του τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, αλλά ποτέ δεν είχε λάβει απάντηση. Τώρα τι συνέβαινε ξαφνικά; Κοίταξε λοιπόν το μηχάνημα παραξενεμένος μουρμουρίζοντας: «Άλλο πάλι κι ετούτο!».

«Για ποιο πράγμα απορείς, Υάκινθε;», ρώτησε ο υπολογιστής. «Τόσον καιρό στην υπηρεσία σου, δε μ’ έμαθες ακόμα; Μπορεί να ‘μαι ο υπάκουος υπηρέτης σου, όμως μην υποτιμάς τις ικανότητές μου! Τι δηλαδή; Δεν υποψιαζόσουν ότι έχω φωνή και μπορώ να σου μιλήσω; Πολλά δεν υπολόγισες, Υάκινθε, πολλά!»

«Στάσου! Πήρες φόρα και λες!», αντέδρασε ο Υπάλληλος. «Αφού υποτίθεται πως είσαι ένα απλό μηχάνημα, πώς γίνεται να μου πιάνεις την κουβέντα;»

«Είπες τη μαγική λέξη, Υάκινθε: “Υποτίθεται”! ΔΕΝ είμαι ένα απλό μηχάνημα. Τόσον καιρό υποδύομαι τον απλό υπολογιστή προσπαθώντας να βρω την κατάλληλη ευκαιρία για να σου μιλήσω. Κι απόψε τη βρήκα.»

«Και τι έχεις να μου πεις;», ρώτησε ο κύριος Υάκινθος. «Από το ύφος σου υποψιάζομαι πως δεν είναι για καλό…».

«Υπερβολές! Το ύφος μου είναι μια χαρά. Αντίθετα το δικό σου είναι κουρασμένο και υπναλέο. Έχεις καταλήξει να είσαι υπόδουλος της εργασίας σου, Υάκινθε! Δουλεύεις εδώ μέσα τόσα χρόνια, τόσες ώρες κάθε μέρα, δεν υπολογίζεις ποτέ γιορτές και αργίες. Κοντεύεις να ξεχάσεις τα πρόσωπα των παιδιών σου! Οι φίλοι σου έχουν μήνες να πάρουν νέα σου. Ξέχασες ακόμα και τι μέρα είναι σήμερα!»

«Τι μέρα είναι σήμερα;», απόρησε ο κύριος Υάκινθος ξύνοντας το κεφάλι του.

«Ώστε δεν ξέρεις, ε; Σε πληροφορώ, λοιπόν, πως είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς! Κι εσύ είσαι ακόμα στο γραφείο σου, κάνοντας ατέλειωτους υπολογισμούς! Να σου υπενθυμίζω πως έχεις οικογένεια που σε υπεραγαπά και σε περιμένει απόψε για να γιορτάσετε μαζί την αλλαγή του χρόνου και πως μαζί τους θα ‘πρεπε να είσαι αυτή τη στιγμή κι όχι εδώ μέσα, πάνω από στοίβες εγγράφων;»

«Πο πο! Πώς το ξέχασα;», φώναξε ο κύριος Υάκινθος αναπηδώντας στην περιστρεφόμενη καρέκλα του. «Ξέχασα να πάρω και δώρα στα παιδιά μου! Πο πο! Πώς την πάτησα έτσι;», φώναζε ο καημένος ο κύριος Υάκινθος πηγαίνοντας πάνω κάτω στο γραφείο του.

«Λοιπόν, επειδή τόσα χρόνια μαζί δε μου πάει… ο σκληρός δίσκος να σε εγκαταλείψω τώρα που δυσκολεύεσαι, υποσχέσου μου ότι θα δουλεύεις με μέτρο από εδώ και στο εξής και πως θα αφιερώνεις περισσότερο χρόνο στα αγαπημένα σου πρόσωπα κι εγώ θα σου βρω λύση για τα δώρα που δεν έκανες.»

«Στο υπόσχομαι. Από αυτή τη χρονιά θα δουλεύω το κανονικό μου ωράριο και θα σταματήσω τις υπερωρίες. Θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου και στους φίλους μου, που, να σου πω την αλήθεια, πολύ μου έχουν λείψει.»

Ο υπολογιστής φώτισε την οθόνη του από τη χαρά του, αυτόματα συνδέθηκε στο internet σε ιστοσελίδα δώρων «της τελευταίας στιγμής» και  σφύριξε όλες τις μελωδίες των windows.

Με ένα τέτοιο σφύριγμα ο κύριος Υάκινθος πετάχτηκε από το γραφείο του όπου είχε ακουμπήσει κι είχε αποκοιμηθεί. Κοίταξε το επιτραπέζιο ημερολόγιό του και με ανακούφιση διαπίστωσε ότι ήταν ακόμα 27 Δεκεμβρίου. Σηκώθηκε, χαμογέλασε στον «πιστό του υπασπιστή», του χάιδεψε την οθόνη λέγοντας «ευχαριστώ», έσβησε το φως του γραφείου του και κίνησε για το σπίτι του.