Ώρες πριν την Πρωτοχρονιά

Ωραίες που είναι οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς! Στολίδια, φωτάκια, δώρα, κάλαντα… οικογενειακές μέρες. Τα παιδιά τις χαίρονται  πάντα περισσότερο. Περιμένουν τον Άγιο που φέρνει τα δώρα, τον Αϊ-Βασίλη.

Όμως για να ετοιμαστούν τα δώρα και να προλάβουν να μοιραστούν εγκαίρως στα παιδιά όλου το κόσμου, στο εργαστήριο του Αϊ-Βασίλη, καιρό πριν, επικρατεί πανικός. Ξωτικά παραλαμβάνουν τα εκατομμύρια γράμματα που φτάνουν στον Βόρειο Πόλο από κάθε γωνιά της γης, τα αρχειοθετούν, τα καταχωρούν στις ωχροκίτρινες ταχυδρομικές θυρίδες που έχουν πάνω το όνομα κάθε χώρας κι από εκεί ο Αϊ-Βασίλης τα παραλαμβάνει, τα μελετά και κάνει αυτό που αιώνες τώρα ξέρει καλύτερα από τον καθένα: μοιράζει χαρά στα παιδιά όλου του κόσμου.

Καθώς πλησίαζαν και οι φετινές γιορτινές μέρες, οι τάρανδοι ήταν έτοιμοι μέρες πριν. Καλοταϊσμένοι κι ευδιάθετοι περιμένουν κι αυτοί την ώρα που ο Αϊ-Βασίλης θα καθίσει στο έλκηθρό του και μαζί θα πετάξουν πάνω από ωκεανούς και βουνά για να μοιράσουν τα δώρα. 

Ένας μόνο τάρανδος ήταν συναχωμένος και σε κακή κατάσταση, ο Ρούντολφ. Η κατακόκκινη μύτη του είχε γίνει ωσάν μήλο από το συνάχι. Το κακό όμως ήταν ότι είχε κι έναν τρομερό πόνο στο δεξί του αφτί. Το χειρότερο; Από το αριστερό δεν άκουγε καν! Μάταια του φώναζαν τα ξωτικά και οι νάνοι βοηθοί του Αϊ-Βασίλη να προσέχει τα κρύα και να μην κάνει βόλτες στα χιόνια χωρίς κασκόλ και σκούφο. Εκείνος ξεσκούφωτος και χωρίς πανωφόρι έφτιαχνε όλες τις προηγούμενες μέρες χιονάνθρωπους στην αυλή του εργαστηρίου. Εμ, αυτά παθαίνει κανείς, όταν δεν προσέχει τον εαυτό του.

Γιώργος Δ.

Τι να κάνουν οι συνάδερφοί του τάρανδοι; Η μέρα της Πρωτοχρονιάς πλησίαζε και όλοι έπρεπε να ‘ναι έτοιμοι στις θέσεις τους. Μια και δυο, φώναξαν τον ωτορινολαρυγγολόγο του Βόρειου Πόλου, που είναι εξειδικευμένος στα αφτιά ταράνδων, για να εξετάσει τον Ρούντολφ. Μόλις ο γιατρός είδε τον αρρωστούλη άρχισε να ωρύεται. «Τι σου έχω πει τόσες φορές, Ρούντολφ; Φτιάξε όσα χιονανθρωπάκια θες, παίξε με το χιόνι ώσπου να το ευχαριστηθείς, αλλά πάντα, πάντα, ΠΑΝΤΑ με το κασκόλ και τον σκούφο σου! Αφού ξέρεις ότι έχεις ευαισθησία στα αφτιά! Κοίτα τώρα! Απέκτησες πάλι μια ωραιότατη ωτίτιδα!». 

Άνοιξε με φούρια την τσάντα του ο γιατρός, έβγαλε ένα ωχρόλευκο μπουκαλάκι με ένα φάρμακο και το ‘χωσε στη μουσούδα του Ρούντολφ συμπληρώνοντας: «Δεκαοχτώ σταγόνες από αυτό σε κάθε αφτί για οχτώ μέρες. Και μην τολμήσεις να ξεμυτίσεις από τον στάβλο!». Το αυστηρό ύφος του γιατρού δε σήκωνε δεύτερη συζήτηση. Ο Ρούντολφ ξεφύσηξε με σκυμμένο το κεφάλι, μα τι να κάνει; Ξεκίνησε αμέσως τη θεραπευτική αγωγή.

Οι υπόλοιποι τάρανδοι ανησυχούσαν τώρα πια για τα καλά. Ένας τάρανδος λιγότερος τέτοιες μέρες δεν είναι και λίγο πράμα. Πήγαινε πίσω όλος ο προγραμματισμός. Όλη την ώρα κοιτούσαν το μεγάλο ρολόι του εργαστηρίου που μετρούσε αντίστροφα ως την Πρωτοχρονιά και αναρωτιόνταν: θα προλάβαιναν;

Τα ξωτικά εξακολουθούσαν να τυλίγουν δώρα σε ωριόπλουμα χαρτιά περιτυλίγματος. Δούλευαν περισσότερο από ποτέ, ξεπερνώντας κατά πολύ το συνηθισμένο ωράριο εργασίας τους και όλο κοιτούσαν το μεγάλο ρολόι του εργαστηρίου. Η Πρωτοχρονιά πλησίαζε. Σε λίγο ο Αϊ-Βασίλης θα φαινόταν στην πόρτα, θα ξεκρεμούσε από το καρφί τον σάκο του και θα ετοιμαζόταν για την αποστολή του.

Όμως αγωνία για τη μεγάλη ώρα των δώρων δεν έχουν μόνο τα παιδάκια, οι βοηθοί του Αϊ-Βασίλη και οι τάρανδοι. Την ίδια αγωνία έχει και το μεγάλο ρολόι του εργαστηρίου που έχει την υποχρέωση να μετράει δευτερόλεπτο δευτερόλεπτο αντίστροφα τον χρόνο. Το ρολόι όμως αυτό δεν ήταν πια και τόσο νέο. Έκανε την ίδια δουλειά χιλιάδες χρόνια τώρα και είχε πια κουραστεί. Τα γρανάζια του είχαν σκουριάσει και οι ωροδείκτες του δεν κινούνταν πλέον με τόση άνεση. Είχαν γίνει αρκετά πιο αργοί. Έτσι, το μεγάλο, γέρικο ρολόι του εργαστηρίου αγωνιούσε να μετρήσει σωστά τον χρόνο και να μη χάσει ούτε λεπτό από το ραντεβού του με τον Αϊ-Βασίλη. Ήξερε όμως από πρώτο χέρι πως οι δυνάμεις του το εγκατέλειπαν. Σε κάθε δευτερόλεπτο βαρυγκομούσε ολοένα και περισσότερο.

Σταγόνες ιδρώτα έσταζαν σε κάθε “τακ” του δευτερολεπτοδείκτη και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι τη δυσκολία της κατάστασης. Κανένας εκτός από… τον Ρούντολφ. Χωμένος με τις ώρες στο κρεβάτι του και με το βλέμμα καρφωμένο στους ωροδείχτες ένιωθε πως κάτι δεν πάει καλά με το μεγάλο ρολόι. «Ωχ! Όχι! Το ρολόι καθυστερεί και οι νάνοι δεν θα προλάβουν να ‘χουν έτοιμα όλα τα δώρα ως τα μεσάνυχτα. Τα παιδιά! Τα δώρα! Το έλκηθρο! Γρήγορα, κάτι να κάνω!», φώναξε βραχνιασμένα. Ξεκρέμασε, λοιπόν, γρήγορα το μεγάλο ρολόι από τον τοίχο, φόρεσε τον ζεστό του σκούφο και το μάλλινο κασκόλ και βγήκε στον δρόμο. Προχώρησε αποφασιστικά προς το ωρολογοποιείο, ενώ το χιόνι έπεφτε πυκνό. Για καλή του τύχη, ο ωρολογοποιός ήταν ακόμα πίσω από τον πάγκο εργασίας του και δούλευε σκυμμένος πάνω από ένα ρολόι.

Γιώργος Σ.

 «Τελικά, μας ωφέλησε όλους η ωτίτιδά σου, Ρούντολφ! Έφερες το ρολόι εγκαίρως και γλιτώσαμε το κακό! Πήγαινε τώρα γρήγορα πίσω γιατί η μεγάλη ώρα πλησιάζει.», είπε ο ωρολογοποιός κρεμώντας το διορθωμένο ρολόι στον λαιμό του Ρούντολφ. Έπειτα του χτύπησε ενθαρρυντικά τη ράχη, του ίσιωσε το σκουφί ώστε να καλύψει καλά τα αφτιά του κι ο τάρανδος χάθηκε τρέχοντας στο χιόνι.

Λίγα λεπτά πριν την Πρωτοχρονιά, ο Αϊ-Βασίλης μπήκε στο εργαστήριο με το σακί του στον ώμο. Τα ξωτικά το γέμισαν δώρα και οι νάνοι το φόρτωσαν στο έλκηθρο. Ένα δυνατό «χο χο χο» ακούστηκε στον αέρα και τα κουδουνάκια των ταράνδων γέμισαν τον ουρανό με ήχους.

Ο Ρούντολφ ακούγοντας τους ήχους της αναχώρησης χαμογελούσε κάτω από τα σκεπάσματά του ευχαριστημένος που όλα πήγαν καλά και αυτή τη χρονιά. Κι όταν το εργαστήριο άδειασε και η σιωπή απλώθηκε παντού, εκείνος σηκώθηκε από το κρεβάτι του, τρύπωσε στο υπνοδωμάτιο του Αϊ-Βασίλη και άφησε το δικό του δώρο στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του. Ήθελε να του πει «ευχαριστώ» για όλες τις μαγικές πτήσεις που τόσα χρόνια είχε κάνει εξαιτίας του και να του προσφέρει κι εκείνου ένα δωράκι. Ήταν τόσο ήσυχα όλα στον Βόρειο Πόλο εκείνη την ώρα! Μόνο από το κόκκινο κουτάκι στο κομοδίνο του Αϊ-Βασίλη ακουγόταν ο ήχος ενός νέου ρολογιού να μετρά τον χρόνο αντίστροφα ως την επόμενη Πρωτοχρονιά.